Jorge Gorostiza

Jorge Gorostiza

CUANDO EL CINE SE ADELANTA A LA ARQUITECTURA:

PROYECTOS VISIONARIOS EN LAS PANTALLAS

Ez du zentzurik planteatzea pantailak izan daitezela etorkizunean gertatuko dena ikusteko lekua. Zientzia-fikzio zinematografiko zein literarioak etorkizuna erabiltzen du planteatuta izan zen orainaldia azaldu eta analizatzeko. Jada gertatu ziren etorkizun bateko filmek arkitektura eta hiriak erakusten dituzte, Una fantasía del provenir (Just Imagine) bezala, 1980. urtean kokatutakoa baina existitu ez zirenak, eta hala eta guztiz ere honen morfologiak ezinbestekoak izaten dira ulertzeko noiz grabatu ziren.

La vida futura (Things to Come), H. G. Wells ameslariaren eleberri batean oinarritutakoa, kaleratze data eta hiru urte geroago hasiko zen 2. Mundu Gerraren arriskuei buruz abisatzen gaitu. Filmean suntsituriko planeta erakusten digute, XX. mendeko eraikin ikonikoen hondakinekin eta gainera, 2036. urterako megahiri bat proposatzen du, Fritz Langeren 2027rako proposamenaren aurka bere Metrópolis, guztiz lurazpikoa dena, El túnel trasatlántico (The Tunnel) bezala. Hiri bat non, agure batek neska bati dion bezala, leihoak ez dira beharrezkoa, filma berezi honek lortzen distopia eta utopia nahasketarekin. Ezin dugu ahaztu La vida futura eszenografiaren profesional handi batek zuzendutakoa dela, lehenengo "production designera", William Cameron Menzies, filman, arkitektura eta etorkizuneko hiriaz gain, oinarizko sekuentzia batez gozatu dezakegu: lurrazpiko metropoliaren eraikuntza, László-Nagy bat-egiteari esker (ez ahaztu haien Impressionen vom alten Marseiller Hafendokumentala ikusteaz) eta Arthur Bliss konpositoreari esker, eta disfrutatu behar dena pasa den mendeko 30. hamarkadan kokatuta, baina ahaztu barik betik gerta daitekela hondamendiren bat.

Arkitektuari buruzko informazio gehiago Jorge Gorostizaren blogean ARQUITECTURA+CINE+CIUDAD.