A Bauhaus cumpriu cen anos e, ao meu xuízo, segue activa, esperta e vixente. É sorprendente que, con só catorce anos de vida, obxectos, produtos industriais, obras plásticas e arquitectura resistan o paso do tempo, a pesar das dificultades e contradicións en que se viu sumida nos anos da República de Weimar. Tampouco é de estrañar para os alumnos e mestres que ocuparon as súas aulas: Paul Klee, Wassily Kandinsky, Johannes Itten, László Moholy-Nagy, Lyonel Feiniger, Josef Albers, Günta Stolz, Walter Gropius, Mies van der Rohe ou Marcel Breuer. Este é o relato que podemos contemplar nos documentais dirixidos por Niels Bolbrinker: Bauhaus. El mito de la modernidad (2017, con Kerstin Stutterheim) e Bauhaus Spirit. 100 Years of Bauhaus (2018, con Thomas Tielsch), nos que desfilan algúns dos seus alumnos trasladándonos a súa experiencia artística e vital. Esta mesma experiencia é narrada polo seu protagonista no documental de Erich Schmid Max Bill. Un clásico del futuro (2008) que, á súa vez, nos introduce no mundo da Hochschule für Gestaltung en Ulm, debedora da Bauhaus e da cultura na posguerra. Outros documentais como Kandinsky and the Russian House (Michael Craig, 2007) e Mies van der Rohe (Michael Blackwood, 1986), ofrecen un retrato de dous dos seus protagonistas máis importantes: Kandinsky, un dos seus iniciadores, e Mies, o seu último director.
