'Unha capela laica'
Un espazo de silencio dentro dunha gran cidade.
Un lugar de meditación, calma e reflexión que che illa da velocidade e o ruído da contorna e colócache nunha situación espiritual particularmente sensible.
Todos experimentamos ese efecto cando, ao pasearmos por unha gran cidade, decidimos entrar nunha igrexa e repousar uns instantes. A experiencia física e sensorial transfórmate durante uns minutos. A temperatura é distinta do exterior, especialmente agradable no verán cando pode ser uns cantos graos máis fresca. Os ollos deben adaptarse á penumbra e poden tardar uns segundos en facelo, durante os que te detés e esperas. Cando volves recuperar a marcha, oes só o eco dos teus pasos e esa é a máxima expresión do silencio. O cheiro a cera queimada e incenso transpórtate a unha espiritualidade conectada á túa infancia…
Unha experiencia semellante á que podes experimentar cando, após unha longa ascensión a unha montaña, atopas unha pequena capela no cumio e decides entrar nela. Soidade e silencio.
A proposta é deseñar un lugar que proporcione este tipo de experiencias na gran cidade. Unha cámara de baleiro.
Proponse un emprazamento no centro dunha gran cidade. A praza das Glòries en Barcelona. Un gran baleiro urbano que será nun futuro un gran parque metropolitano. A peza deberá, pois, atender á situación provisional actual do emprazamento mais coa mirada posta no futuro, cando a arquitectura quedará plenamente integrada dentro da paisaxe do parque.
Para iso tomarase como punto de partida o proxecto gañador do concurso arquitectónico convocado polo Concello de Barcelona, obra da Agence TER
e Ana Coello.
Cada proxectista deberá escoller a situación exacta da peza dentro dese ámbito situado entre as rúas Cartagena, Badajoz, Consell de Cent e Bolivia.
O tamaño tamén queda aberto ao criterio de cada autor, mais deberá ser reducido, semellante ao dunha capela pequena.
As referencias que poden ilustrar este enunciado poden ser moi variadas: a sala de reflexión de Antoni Tàpies na UPF, a capela Rothko en Houston, a capela de campo Bruder Klaus de Peter Zumthor, o proxecto da montaña Tindaya de Chillida, o Sonsbeek Pavilion de Aldo van Eyck, a MIT Chapel de Saarinen etc.
Salienta en todas estas arquitecturas o feito de estaren moi marcadas pola materia que as constrúe. Espazos interiores illados do exterior en que a fachada adquire un papel subordinado.
Unha ocasión para reencontrar os valores esenciais da arquitectura e o seu potencial para transformar o espírito humano.