Arquitecto pola Universidade Politécnica de Madrid, doutor arquitecto e catedrático de Proxectos arquitectónicos da ULPGC, visiting scholar na Universidade de Harvard, 2000, guest critic na ETH de Zurich, Studio Basel, 2005. Socio principal de nred arquitectos. Coordinador de LIP(a) Laboratorio de Investigación de Proxectos Arquitectónicos.
Primeiro Premio en: Concursos de Ideas para a Rehabilitación do Gabinete Literario (1997), Concurso para a rehabilitación das Casas Consistoriais das Palmas de Gran Canaria (Ministerio de Fomento, 1998-2002), Concurso para a Praza Pública e Aparcadoiro Subterráneo de Venegas (2001), Concurso para a nova Sede dos Órganos Xudiciais de Las Palmas (2004), Concurso para a Fronte-Litoral do Porto do Rosario (2005) e Concurso para Centro de Arte La Regenta (2005). Terceiro premio no Concurso Matadero Madrid, 2009. Primeiro Accesit no Concurso para a Renovación Arquitectónica da antiga Tabakalera en Donostia-San Sebastián para a súa transformación en Centro Cultural (2009).
Publicou distintos textos críticos, de entre os que se extraen os libros: Contextualismo y Abstracción. Interrelación entre Suelo, Paisaje y Arquitectura. ICAP y ULPGC 1995.; “La Casa del Marino, Las Palmas de Gran Canaria, 1958-1964” Archivos de Arquitectura. España Siglo XX,. Colexio de Arquitectos de Almeria. 2002; “Arquitectura Moderna en Canarias, 1925-1965”, COAC, 2002. E os artigos de revista: “Constructores de Ambientes” Quaderns, 220, Barcelona, 1997;“Armazones”, Transfer, 5, Madrid, 2003; “Espacios sin Sombra” Arquitectura Madrid, 2003; “Condiciones de Contorno”, Arquitectura, Madrid, 2006.
Barcelona, 1997;“Armazones” Transfer, 5, Madrid, 2003; “Condiciones de Contorno”, Arquitectura, Madrid, 2006.
Arquitecto pola Universidade de Navarra con Premio Extraordinario Fin de Carreira. Amplía estudos como bolseiro na Academia Española de Historia, Arqueoloxía y Belas Artes de Roma y como Visiting scholar na Escola de Arquitectura da Universidade de Princeton.
Obtivo diversos premios e distincións entre os que se destaca a III Bienal de Arquitectura Española polo centro de saúde de Azpilagaña en Pamplona, a V Bienal de Arquitectura Española, polas 8 vivendas de realoxamento no barrio do Carme de Valencia e a VII Bienal de Arquitectura Española pola ampliación do Palau da Música de Valencia. O centro cultural "El Musical" foi finalista nos premios FAD 2004 e foi seleccionado para representar ao Pavillón Español na Bienal de Arquitectura de Venecia.
Realizou tarefas docentes como profesor de proxectos arquitectónicos na Universidade de Navarra, na Universidade Politécnica de Madrid e na Universidade Iberoamericana de México D.F. No ano 1994 trasládase a Valencia, onde exerce a súa actividade profesional e docente como profesor titular de proxectos arquitectónicos na Universidade Politécnica de Valencia. A súa obra foi publicada en numerosas revistas e publicacións, entre as que hai que mencionar El Croquis, A&V, Arquitectura Viva, Architectural Record, Architcture d'Aujourd'hui, Techniques&Architecture e Detail.
Tema: "El cuarto para guardar la escoba de la bruja"
Alison Smithson recibiu de Axel Bruchhäuser o fascinante encargo de realizar un cuarto para gardar a vasoira da bruxa. Para iso creou, xunto ás copas das árbores, unha pequena casoupa asentada sobre unhas trabes que descansan, á súa vez, sobre unha lixeira pendente que descende ata o río polo cal cruza unha ponte tendida dende a casa da bruxa. O seu minúsculo interior está concibido para ver o río, a casa por detrás, mirar cara abaixo e ver o chan do bosque e mirar cara arriba e ver o dosel que forman as follas e o ceo.
Aínda que lamentablemente en moitos casos a realidade se encargue de desmentilo, non se entende o exercicio da arquitectura se non é para contribuír á construción dun mundo preferible. Para levar a cabo este compromiso, debemos poñer en marcha, en cada novo proxecto, un proceso creativo que nos permite pasar das intencións á realidade e poder conseguir nese complexo percorrido que unha solución que xurde como resposta ao necesario dea como resultado unha obra transcendente.
En gran medida, acadar un mundo mellor non é viable sen a reflexión e, para levar a cabo, é preciso distanciarse da realidade para comprendela, xa que se só se exerce a mirada próxima, acábase prestando atención exclusivamente ao particular. Non obstante, canto máis avanzamos, a perda de detalles permítenos percibir a existencia dunha estrutura invisible e difusa que apoia as nosas propostas. Se seguimos distanciándonos, temos a sensación de que este armazón tamén forma parte dun esqueleto aínda máis abstracto e intanxible. Acceder a estes enclaves, aínda que só sexa por un instante, significa entrar nun universo impreciso e desenfocado no que se dilúen o tempo e os trazos específicos de cada lugar. Probablemente, nestes espazos difusos é onde podemos chegar a recoñecer as actitudes e proposicións dos outros e descubrir afinidades onda a mirada próxima non o permite, diría que, pola súa indeterminación, son ideais para facer as preguntas e adquirir os compromisos que orientarán as nosas decisións.
Facerlle un oco á reflexión non é fácil na cultura da inmediatez na que estamos inmersos, pero conseguilo supón outorgar a un mesmo a oportunidade de abrir unha fiestra cara o descoñecido, cara a inmensidade que, como ben nos lembra Gaston Bachelard no seu libro "La poética del espacio", habita dentro de nós, "está ligada a unha especie de expansión do ser que a vida reprime e a cautela detén, pero que volve a comezar cando estamos sós. Tan pronto como nos inmobilizamos, estamos noutro lugar, estamos soñando nun mundo que é inmenso. A inmensidade é o movemento do home inmóbil”.
Presionados polo exceso de ruído e información, é vital dispoñer dun acubillo protector, requisito indispensable para a procura paciente. Se esta procura é precisa, e na miña opinión, si que o é, como debe ser o espazo idóneo para exercer a reflexión, ese reduto de máxima liberdade a partir do cal nos proxectamos cara o exterior? Como deber ser o refuxio que proporcione o acougo preciso para pensar nun mundo máis xusto e solidario e, como consecuencia, transformalo nun lugar máis habitable?
Non quero esquecerme doutros refuxios, aqueles que nos compelen cada vez que hai fames, conflitos bélicos ou desastres naturais e dos que con frecuencia nos esquecemos logo de que deixan de ser noticia, mais só por medio dos primeiros é posible dar a resposta axeitada aos segundos.
Antonello de Messina ideou un destes lugares para acoller a san Xerónimo, pai da igrexa e tradutor da Biblia ao latín, Julio Verne propúxonolo en "De la terre à la lune", Alvar Aalto construíu Nemo propheta in patria cunha intención similar e Le Corbusier pasou os últimos días da súa vida no paradigmático Cabanon. Todos eles teñen en común a súa insignificancia e probablemente esta característica fixo que Alison Smithson abrira a súa fiestra, a do cuarto para gardar a vasoira da bruxa, á inmensidade do bosque, Antonello da Messina á inmensidade da refinada paisaxe italiana, Alvar Aalto á inmensidade dos lagos fineses, Le Corbusier á inmensidade do Marenostrum e Julio Verne á inmensidade máis sobrecolledora de todas, a do universo infinito.
Obxecto do traballo
Refuxio mínimo entendido como a arquitectura máis humana precisamente por esta condición de protección do corpo e da intimidade, coas necesidades do descanso, a hixiene e a alimentación resoltas.
Lugar
O que se estime axeitado. Pode ser real ou virtual, figurativo ou abstracto, mais en ambos os supostos deberá estar xustificada a súa escolla.
En todos os documentos irá indicado claramente só o Lema.
O veredicto do xurado será inapelable.
Non se aceptarán propostas presentadas por outro medio que non sexa Internet ou recibidas unha vez clausurada a convocatoria.
A presentación deberá ser a título individual. Para asegurar o anonimato do participante perante o xurado, os arquivos enviados deberán omitir os datos persoais.
A Fundación resérvase o dereito á reprodución e/ou exposición total ou parcial das propostas presentadas ao concurso.
